De opkomst van prestatiemeting in de publieke sector lijkt niet te stuiten. Professionals in de publieke sector hebben steeds meer autonomie nodig om hun taken uit te oefenen en worden dus ook steeds vaker om verantwoording gevraagd. Prestatiemeting komt aan deze ontwikkeling tegemoet. Een gerecht kan worden afgerekend op het aantal vonnissen dat het wijst. De politieagent op het aantal verbalen dat is uitgeschreven en de wetenschapper op het aantal gepubliceerde artikelen.
De stellingen over prestatiemeting worden vaak snel ingenomen. Enerzijds is er de opvatting dat prestatiemeting bijdraagt aan de transparantie en legitimiteit van een overheid: de samenleving weet of ze 'value for money' krijgt en indien dit niet het geval is, kan ze haar maatregelen nemen. Anderzijds is er de opvatting dat prestatiemeting op geen enkele wijze recht doet aan de publieke professie: de activiteiten van organisaties als rechtbanken, politie, onderwijsinstellingen zijn niet te reduceren tot uitsluitend kwantificeerbare producten.
De auteur laat in 'Prestatiemeting in de publieke sector' zien dat beide opvattingen juist kunnen zijn. De centrale vraag hierbij is hoe prestatiemeting een levendige, inhoudsvolle en vertrouwensvolle activiteit kan zijn, waar zowel een bestuurder als een professional baat bij kan hebben.
